Denkend aan de begintijd van mimimal music vallen steevast de namen van Terry Riley, La Monte Young, Philip Glass en Steve Reich. Maar wie dieper durft te graven in de muziekgeschiedenis stuit onherroepelijk op nieuwe wegbereiders. De Afro-Amerikaanse componist, performer en stemacrobaat Julius Eastman (1940-1990) is een van die vergeten helden van de minimal music. De laatste vijftien jaar worden zijn intense, sociaal-politiek beladen composities steeds meer uitgevoerd.

Eastmans homoseksuele engagement en burgerrechtelijk activisme verlenen zijn werken een enorme impact. In de jaren zeventig groeide Eastman uit tot een rijzende ster binnen de Amerikaanse nieuwe muziek. Toch werd de loopbaan van deze unieke toondichter in de kiem gesmoord. Gedesillusioneerd begon hij te zwerven. Hij gebruikte alcohol en drugs en uiteindelijk kreeg hij zijn leven niet meer op de rit. Op 49-jarige leeftijd stierf Eastman eenzaam en verlaten in een ziekenhuis in Buffalo.

Zijn muziek werd uiteindelijk herontdekt, onder meer door de bemoeienissen van componiste Mary Jane Leach en het platenlabel New World Records. Eén van de mooiste ontdekkingen binnen zijn repertoire is het monumentale kamerensemblewerk Femenine uit 1974. Eastman schreef het stuk voor het New Yorkse S.E.M. Ensemble van Petr Kotik. Een bezwerende, repetitieve compositie voor onder meer blazers, viool, toetsen en slagwerk.

Net als in het baanbrekende In C van Terry Riley klinkt ook in dit werk een doorgaande puls, nu met sleebellen. Een wervelend, uitbundig werk dat de luisteraar in ‘een staat van euforie verplaatst. Het einde klinkt alsof engelen de hemelpoorten openen’, aldus de componist. Het Nederlandse DoelenEnsemble onder leiding van artistiek leider en pianist Maarten van Veen speelt nu de integrale versie van Eastmans vroege meesterwerk Femenine met een hoofdrol voor vibrafoniste Laura Trompetter.

Deze voorstelling is onderdeel van November Music.

Klik hier voor meer informatie en om tickets te kopen.